[postlink]http://dagendauwsnotenbalk.blogspot.com/2012/05/weightless-kortfilm-dans-erika-janunger.html[/postlink]http://www.youtube.com/watch?v=uLfFV-FM0vsendofvid [starttext]
Een korte dans/architecturale film, over gewichtloosheid.
In de slaapkamer ziet u de danser Malin Stattin aan het werk, in de woonkamer de al even knappe prestaties van Tuva Lundkvist.
Dit kortfilmpje is zo één van die dingen waar je naar kijkt, jezelf ondertussen afvragend wat je ziet en of je het wel leuk vindt terwijl je vaststelt dat je het hele ding ondertussen hebt uitgekeken. Je laat het wat bezinken bekijkt het nog eens en snapt niet waarom je het niet meteen geweldig vond.
Dat is wat wel vaker gebeurt bij een eerste kennismaking met iets dat bevreemdend en grensverleggend is. Het voelt zo nieuw dat je wat tijd nodig hebt om het te verwerken, te laten groeien alvorens te kunnen meegaan in wat je nu werkelijk waarnam.
Deze kortfilm was het masterproject van de Zweedse Erika Janunger die zowel op vlak van architectuur, choreografie als muziek, grenzen aftast. Gewichtloosheid wordt hier niet zomaar als een gimmick gebruikt, maar lijkt eerder een deel van deze vrouw haar realiteit. Alsof de dansers niet zelf kozen voor die gewichtloosheid, maar er eerder schijnen onder te lijden, er als het ware in gedwongen zijn.
Janunger heeft zoveel in haar mars, ze bedacht niet enkel de choreografie, ontwierp ook de filmset, regisseerde het filmpje, schreef er bovendien de muziek en de tekst voor en is zelf de uitvoerende artiest begiftigd met een Tori Amos-achtige stem.
Ze behaalde haar master in binnenhuisarchitectuur en meubelontwerp te Stockholm.
“Creating architecture and design, is like making music. By using three dimensions – three notes, you make a chord. By using many chords, shapes and spaces – you can create an entire world… I want to understand how all that works, I want to create surroundings and objects based upon peoples lives and feelings. I want to create worlds, I want to play God.” Is de statement die te lezen staat op haar website.
[endtext]
Een korte dans/architecturale film, over gewichtloosheid.
In de slaapkamer ziet u de danser Malin Stattin aan het werk, in de woonkamer de al even knappe prestaties van Tuva Lundkvist.
Dit kortfilmpje is zo één van die dingen waar je naar kijkt, jezelf ondertussen afvragend wat je ziet en of je het wel leuk vindt terwijl je vaststelt dat je het hele ding ondertussen hebt uitgekeken. Je laat het wat bezinken bekijkt het nog eens en snapt niet waarom je het niet meteen geweldig vond.
Dat is wat wel vaker gebeurt bij een eerste kennismaking met iets dat bevreemdend en grensverleggend is. Het voelt zo nieuw dat je wat tijd nodig hebt om het te verwerken, te laten groeien alvorens te kunnen meegaan in wat je nu werkelijk waarnam.
Deze kortfilm was het masterproject van de Zweedse Erika Janunger die zowel op vlak van architectuur, choreografie als muziek, grenzen aftast. Gewichtloosheid wordt hier niet zomaar als een gimmick gebruikt, maar lijkt eerder een deel van deze vrouw haar realiteit. Alsof de dansers niet zelf kozen voor die gewichtloosheid, maar er eerder schijnen onder te lijden, er als het ware in gedwongen zijn.
Janunger heeft zoveel in haar mars, ze bedacht niet enkel de choreografie, ontwierp ook de filmset, regisseerde het filmpje, schreef er bovendien de muziek en de tekst voor en is zelf de uitvoerende artiest begiftigd met een Tori Amos-achtige stem.
Ze behaalde haar master in binnenhuisarchitectuur en meubelontwerp te Stockholm.
“Creating architecture and design, is like making music. By using three dimensions – three notes, you make a chord. By using many chords, shapes and spaces – you can create an entire world… I want to understand how all that works, I want to create surroundings and objects based upon peoples lives and feelings. I want to create worlds, I want to play God.” Is de statement die te lezen staat op haar website.
[endtext]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten